Heel je leven lang opgesloten zitten in een inrichting, je kan het je bijna niet voorstellen.
Opgesloten zitten in je eigen lichaam, elke dag hetzelfde.
Geen vooruitgang en een doelloos bestaan leiden.
Dit is wat mijn cliënt mee maakte tijdens haar regressie sessie.
Ze voelde zich leeg in dit leven, vlak, emotieloos.
Maar diep van binnen wist ze, dit is niet wie ik ben, waarom voel ik me zo? Ze wilde niet dat dit gevoel haar nog langer overheerste.
En besloot ze een dappere keus te maken om een sessie te ondergaan.
Ze had via via van mij gehoord en ja toeval bestaat niet, ze was op mijn pad gestuurd.
Ik voelde tijdens ons gesprek dat ze zich heel erg bewust is van alles, maar dat ze haar vinger niet op dit stukje kon leggen.
Ze voelde intuïtief aan, dit is niet wie ik ben, en wat had zij gelijk!
Al snel kwamen ze erachter dat ze in een inrichting was geplaatst door haar eigen moeder.
"ik ben gek" zei ze, ik vroeg haar hoe ze dit bedoelde, " nou ik ben gek" zei ze weer.
Ze zat in een soort van klooster, het was donker en grijs en voelde niet fijn.
We gingen verschillende leeftijden af, wat deed ze allemaal?
Maar wat bleek elke dag was hetzelfde! er gebeurde letterlijk niks!
Dag in dag uit zat ze voor zich uit te staren of doelloos rond te lopen.
Om haar heen zag ze meer mensen hetzelfde doen.
Ze kreeg geen bezoek, en ze voelde een enorme leegte in haar.
Uiteindelijk is ze gestorven op een oudere leeftijd, maar dit gevoel van leegte hielt de ziel nog vast.
Alles was zo herkenbaar voor haar, het gevoel wat ze daar ervaarde is precies het gevoel wat ze nu in dit leven had.
We hebben dat leven losgelaten en geheeld, zodat het haar niet meer belemmerd in dit leven.
Nu gaat het een stuk beter met haar, en voelt ze goed!
Comments